Choreoterapia - podstawowe informacje

Choreoterapia - podstawowe informacje

Taniec jest jedną z popularniejszych i najbardziej atrakcyjnych form ruchu. Już w dawnych czasach ludzie pierwotni za pomocą tańca oddawali cześć bogom, odprawiali różne rytuały. Na malowidłach jaskiniowych zostały utrwalone wizerunki postaci, których układ ciała wskazuje na taniec. Według badaczy człowiek pierwotny przez taniec wyrażał swoje emocje, takie jak szczęście czy w innym przypadku gniew. Analizując funkcję i wykorzystanie tańca na przestrzeni wieków można zauważyć, że taniec odgrywał istotną rolę w wyrażeniu swojej autoekspresji, w komunikacji, pomagał rozładować różnego rodzaju silne emocje i napięcia wewnętrzne, które im towarzyszyły, pomagał osiągać stan ekstazy.

Choreoterapia to wykorzystanie tańca, które ma charakter psychoterapeutyczny. Integruje takie sfery życia człowieka jak sfera fizyczna, ponieważ człowiek jest w ruchu, sfera emocjonalna i społeczna. Wykorzystywane są bodźce ruchowe, słuchowe, wzrokowe oraz dotykowe. Taniec scala przeżycia wewnętrzne oraz ekspresję ruchową.

Nazwa choreoterapia wywodzi się z dwóch słów. Ze słowa greckiego „choreira”, które oznacza taniec oraz słowa therapeira, które oznacza leczenie. Dosłownie, więc rzecz ujmując choreoterapia oznacza leczenie tańcem. Łączy w sobie dwa elementy składowe ruch oraz psychoterapię. Swoim działaniem ma na celu normalizować nie tylko napięcie mięśniowe, ale także napięcie emocjonalne. Ważna w choreoterapii jest improwizacja ruchowa, dzięki niej pacjent ma możliwość wyrazić siebie, pokazać co czuje. Nieistotne są tutaj umiejętności taneczne i poziom zdolności wyczuwania rytmu. Nie ma określonej kategorii wiekowej osób biorących udział w tego rodzaju terapii. Sam proces terapeutyczny, który odbywa się podczas zajęć można podzielić na trzy fazy: początkową, środkową i końcową. W fazie początkowej występują takie elementy jak rozgrzewka, sugestie terapeuty co do nowych improwizacji ruchowych, przedstawienie zestawu odpowiednio dobranych ćwiczeń, obranie właściwej postawy ciała, przeprowadzenie ćwiczeń związanych z oddechem oraz wykonanie ćwiczeń w przestrzeni sali. Podczas fazy środkowej uczestnik ma możliwość poczuć siłę i zmierzyć się ze swoimi słabościami. W tej fazie następuje dobór odpowiedniej strategii zaangażowania https://belgradesaxperience.com/lettera-a/index.html , stymulacja za pomocą rytmu, dźwięku, instrumentów oraz nazywanie za pomocą słów przeżywanych doświadczeń. Podczas fazy środkowej choreoterapeuta bierze udział w tańcu, może to robić zarówno w sposób bezpośredni, jak i pośredni.  Ostatnia faza, czyli tzw. faza końcowa jest fazą podsumowywującą. Terapeuta wraz z uczestnikiem omawia co zaszło i co się zmieniło za pomocą tańca, następuje integracja sfery psychicznej ze sferą fizyczną. Pacjent nazywa emocje, które mu towarzyszyły i opowiada o wyzwolonych przez taniec uczuciach.

Jak już wcześniej wspomniano nie ma określonego wieku i wybranej grupy odbiorców, u których można przeprowadzać zajęcia z zakresu choreoterapii. Mogą to być osoby z niepełnosprawnością intelektualną, osoby z niepełnosprawnością ruchową, dzieci, osoby starsze, osoby z zaburzeniami psychicznymi i ze spectrum autyzmu. Jej techniki i elementy można dopasowywać indywidualnie do potrzeb danej grupy. Dużą zaletą choreoterapii jest to, że poza działaniem terapeutycznym ma również działanie rozrywkowe. Nie można też zapomnieć, że podczas choreoterapii uczestnik poprawia swoją kondycję fizyczną, co w pozytywny sposób oddziałuje na jego zdrowie fizyczne i poprawi wydolność. Rodzaj arteterapii, który stanowi choreoterapia jest jednym z popularniejszych jej rodzajów i z biegiem lat zyskuje coraz to większą popularność i zwolenników.

 

Bibliografia:

K. Szafrańska, Arteterapia a rozwój kompetencji językowych i komunikacyjnych dzieci ze spectrum autyzmu ( ASD), Kraków 2016,

J. Garbacik, E. Węgrzyn, Choreoterapia jako jedna z metod leczenia ruchem, 2008,

M. Kott, Ruch i choreoterapia jako konieczny element funkcjonowania w okresie późnej dorosłości